مرا به ياد
دارى؟
آرى من
از محلهُ رفته از يادها
آيا در خاطرت مانده هنوز
آن يادهاى شيرين
من و تو ما بودن را
آرى تو را به ياد دارم
گاه قلب چه احساس ميكند
پاورچين تو را
باز مى آيد از پشت بام همسايه
دگربار ميشنوم
نجواى شعلور ديدار را
آن ترانهُ گُر گرفته
در شوق گره خوردن دستان
در شامگاه پر ز تشنگى
ميروم در امتداد يادها
باز مييابمش، در زير سايهُ تاك
طعم شيرين بوسه هاى پر هراس
تاك سر ميكشيد
ز ديوار هاى فرو ريخته
در عطش يافتن خورشيد
آرى هنوز ميسوزم
با سوزش شعلهُ هوس
دستانم ميجويد هنوز
آغوش نمناك تو را
آن كرسى گرم، شب هاى چله
خالى از آجيل ،انار ، شيرينى
اما پر ز خواستنها، خواهشها
و عشق كه در نفسها جارى بود
زمان منجمد در لحظاتش
بى حركت ، سنگ شده
در قصهُ مادرانمان
پيوسته در تكرار مى آمد
هميشه ، در سالها
آدمهاى قصه
سرسخت، مقاوم ، گرسنه
دربيشه ها، كوه ها
در جستجوى خورشيد
در ستيز با ديو
با كفشهاى پاره
آواز ميخواندند تا
پايان با اميد به فردا
شديم آدمهاى قصه
ميليونها ميليونها
در تب سوزان نياز
گره زديم دستانمان
سخت فشرده در هم
توفان بى امان خشم
در هم شكست آن ديو تاجدار
خورشيد را دگربار ديديم
و به شادى زمزمه كرديم نامش را
روى لبهايمان
آه اما چه شد؟
كه خورشيد باز در بند شد
در دستان ديوى ديگر، زشتتر، كريه تر
من تنها شدم بى تو
و تو سوختى در شعلهُ خشم ديو
آرى تبلور اين خاطره
ميسرايد در من
شعر اندوه شعر طوفان شعر عصيان
هنوز خشم فرو ميچكد
از اين اندوه بر جان من
هنوز هم تو را زندگى ميكنم
زيستن تكرار توست در ياد من
خاطرات در ذهنم غوطه ميخورند
چگونه جدا كردند ما را
از يكديگر، از خانهُ عشق
از روزهائى كه ما بوديم!
ديو تو را از بستر زفاف ربود
در تاريكى سلول
رگبار گلوله ها هديهُ عروسى تو
مادر هنوز چشم براهست
با شاخه نباتى در دست
هزار تومان مهريهُ تو
تاك خشكيد
و نيافت خورشيد را
اما من ميروم
در تكرار قصه
در جستجوى خورشيد
ميبرم با خود
اندوه ، خشم ، اميد
راهى بس دراز دارم
تا پيدا كنم خورشيد را
آنجا به بازار ميروند
آدمهاى قصه
با عشق و كفشه هاى نو
به خريد نان
و ميسرايند دگربار سرود شادى
و گره خوردن دستان
و
آنگاه
طلوئى ديگر......!؟
