|
|
|
|
بنگريد بنگريد !! بر آن جنازهُ گنديده بر دشت خرمشهر كه عفونت سنگين مرگ از آن برميخيزد بنگريد قطار لاشه ها و اميد عشق در ايستگاه زندگى نگاهم كن نگاهم كن من آن پيكر بى جانم افتاده در گوشه اى از ميدان نبرد من در جنگ سنگدل پيكار كردم اما نه براى مردمى از جنس خود براى ميراث خواران ، كفتاران ، مردارپرستان در يك نبرد ، ضد شور ، شادى ، نان و عشق شبها ، روزها وجودم همه در دلهرهُ مرگ در آرزوى نجات بخشى از غيب در بهار چشم براه شكفتن شكوفه ها بودم در گريز بسوى سياره اى آنجا كه بهار ، خونريز زاده نمى شود !! و زندگى هميشه در آن جاريست آنجا من در جوانى جان نخواهم داد حق زندگى حق عشق و دوست داشتن دوستى براى من روُيا نيست در بهار آزادى ! زندگانى را آواز دادم اما نيش شرير الله اكبر الله اكبر صدايم را زهرآگين كرد ومن زايش ترس را ديدم چو كارد بريده در مقابل زندگى ديدم كه چگونه مرگ به جستجوى ما آمد هميشه به جستجوى ما آمد، زيرا كه فقط ما را ميشناخت بينوا سربازان را !! از دهكدهُ ژنده پوشان در نياز سيگار يك وعده غذا نادان ناآشنا به جستجوى جائى يا سرزمينى ، كه نان گرم تقسيم كنند و از آن تكه نان زخم خوردم خون چكان بر زمين افتادم يقين دانستم كه ميميرم در اين حكايت تلخ جنگ امّا چرا من!! من كه ميخواستم زنده بمانم در بهار آزادى امّا ديدم رخسار آن بهار آزاد را بسيار دور از من دور از الله اكبرها ديدم سرماى مرگ را در گردا گردم وحس كردم سردى دهشتناك الله اكبر را
آنگاه هراسيده از نكبت وجودش از ياد بردم حتى نام خود را و گريستم در خاموشى زندگانى در يك غروب و اينك همه جا تاريكى . . . . . .؟؟ و مادركم با قامتى خميده با دستانى تهى و چشمانى خشكيده از اشك در اندوه و ماتم هميشگى در امتداد شب مينالد پسركم ، پسركم مرو زبرم ، حتى دمى زيرا در آن دم قطرات تلخ حقيقت در جانم روان ميشود دشنه اى تيز دگربار ميدرد قلب خونچكانم را و و من بى تو ، بى نگريستن تو بى حق گريستن ميگريم ، ميگويم وصداى بلند گريه من طبل هاى توفنده داغم با تكرار اين طنين مينوازد شهادت در جنگ چه بيشرمانه و آنان ، اين بشارت دهندگان مرگ اين شب پرستان دشمنان عشق و شادى و لبخند پرستند گان هر آنچه كه بوى اسلام و تعفن دهد بر من ميشورند و نهيبم ميزنند كه گستاخم در مقابل افتخار شهادت و ميگريم در جهان تيرهُ گرسنگى خويش مذهب وطن من نيست پسركم پسركم دور نشو از من حتى براى يك روز زيرا آن روز زيرآسمان سياهى مرا در بر ميگيرد و من روشنائى را آواز ميدهم و شب را آسمان را وبهار آزاد را و ميبينم دلمردگى را در وجودم ميبينم چه تهى است بى تو خانه تنها قاب عكس فاجعه در طاقچهُ ياد و من تنهاتر از تنهائى سالها ، سالها در حمام داغ با من گره خورده در خستگى كمر خميده در برابر سكه به تو ميرسيدم و در چشمان تو غرق ميشدم پسركم ، پسركم امروز كه ديگر تو نيستى من ، بانو ، كيسه كش شهر اين مادرك پير ديوانه از فراغ در وداع با ترديد عريان از تن پوش مذهب در چشمان خون گرفته ز خشم با قهقهئى از مستى جنون مى رقصم مى رقصم
ديگر اين رسوايان ، دينمداران شب ستايان ، هرزه گان سيماى حقيرشان تبلورى ز هراس در من نمى انگيزند
يکشنبه، 2004/02/15 استكهلم
|
|
[Mediya 2000 - 2004 © Copyright] |
